‘Ου παντός πλειν ες… Λήμνον’

Του Ιωάννη Ψάρρα

Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί ο πλους προς αυτό το μέρος απαιτεί πλούτο ψυχής.

Απαιτεί επιτακτικά να σιγήσει εντός σου η βουή του κόσμου.

Απαιτεί να νηστεύσεις, να νηστέψεις το περιττόν.

Κυρίως στα λόγια.

Κάποιες πολυλογίες στην αρχή, κάποια επιφωνήματα και μετά η ευλαβική παραχώρηση του εσωτερικού μας τοπίου στο απέριττο

Κάτι αλλάζει σιγά σιγά και νιώθεις - απ’ όπου και νάσαι – μια επιστροφή, μια χαμένη πατρίδα, που ποτέ δεν σου ζήτησε να γυρίσεις πίσω, να κατοικεί εντός σου.

Ούτε θλίψη, ούτε χαρά.

Μια λευκή γραμμή ανάμεσα στα αντίθετα να δείχνει το δρόμο.

Υπερβολές θα πουν οι σκεπτικιστές. Υπερβολές ποιητικές και ωραιοποιήσεις.

Οχι, θα αντιτάξουν οι εραστές του απογεύματος και οι ασκητές του δειλινού στον Άθωνα.

Όχι, οι περπατητές των λοφίσκων και της ώχρας, οι εν πυρί βαπτισθέντες του κόσμου τούτου.

Εμείς που επιλέξαμε να γεννηθούμε σε αυτόν τον τόπο τα ξέρουμε όλα αυτά.

Ούτε στον εαυτό μας όμως τα καταμαρτυρούμε, ούτε και μεταξύ μας.

Πολύ περισσότερο στους εκπατρισθέντες, που ως τουρίστες τώρα μας επισκέπτονται.

Αφήνουμε –όπως κάνανε πάντα οι σοφοί της ανθρωπότητας- να τους μιλήσει το χώμα, ο ήλιος, η θάλασσα, ο αέρας και το άλλο το ‘μυστικό’ που μόνο στα παιδιά, στους ερωτευμένους και στους αγνούς αποκαλύπτεται.

Και στα καφενεία μας, στα μαγαζιά μας, με ένα ιδιότυπο χιούμορ θα ακούγεται πάντα η υπενθύμιση του ουσιώδους.

Αυτό που οι πόλεις επιχωμάτωσαν και οι ανάγκες μας έκαναν να το λησμονήσουμε.

Γιατί η Λήμνος δεν είναι ένας τόπος, ένας βράχος πεταμένος στο πέλαγο.

Είναι ένα σημείο, στο κέντρο της καρδιάς, που κανείς μπορεί να το αναπολεί και να προστρέχει σε αυτό στις δύσκολες ώρες της εγκόσμιας αγωνίας του.

Είναι η Λευκή, η Αχειροποίητος Στιγμή του καθενός μας.

Μακάριοι οι παλινοστούντες.

 ΛΗΜΝΟΣ: ΑΜΜΟΥΔΕΣ